Thee en de kosmos - thé et le cosmos - tea and the cosmos

"She carried the entire cosmos in her bones and yet, made tea for a friend as if it were nothing."

- en français en bas du texte -

- in english at the bottom of the text -

"Ze droeg het hele universum in haar gebeente, en toch zette ze thee voor een vriend alsof het niets was."

Een niet-bestaande quote die mij werd toegeschreven. Mijn ogen schoten vol. De persoon die me deze schonk had een brede glimlach op haar gezicht. “Deze zin omschrijft je helemaal.”

Het was een vreemde dag. Ik had zo toegeleefd naar het moment van afstuderen en toen het zover was, leek het einde eigenlijk al een tijdje achter me te liggen. Het was goed geweest. Het hoefde niet meer. Het voelde alsof ik een bepaalde levenstaak volbracht had.

Het is hier stil geweest, in mijn nieuwsbrief, mijn ateliers, Substack, mijn schrijven … ik heb al een tijdje geen thee meer gezet voor jullie. Ik lees dat wel meer bij schrijvers en bloggers, dat zo’n stilte-moment iedereen weleens overkomt. Misschien was het deze keer mijn beurt. Ja, er zijn grote verbouwingswerken aan de gang in mijn huis, maar er is meer dan dat. De verbouwingen zijn slechts een symbolische weergave van wat er in mezelf gebeurd is het voorbije jaar.

Eind vorig schooljaar werd een bom onder ‘mijn huis’ gezet. En dat betekende het begin van een hele afbraak. Ik had de bom zien aankomen, maar dat het zo’n impact zou hebben, had ik niet verwacht. Dat is zo wanneer een gebeurtenis aan oude patronen en oude pijn raakt. Dan is de impact van de bom altijd groter dan verwacht.

De afbraak die werd ingezet, duurde een groot deel van het jaar. Het heeft pijn gedaan. Ik heb dingen beleefd die me wat de zin van mijn werk hebben doen kwijtraken. Gelukkig werd ik omringd door mensen die wél in mijn werk geloofden en die me heel zorgzaam hebben bijgestaan. Ik ben ondersteund geweest zoals ik me dat nooit had kunnen ingebeelden en ik wens iedereen zo’n cirkel toe. Zoals één van mijn cliënten zou zeggen: een cirkel feeën die er voor je zijn.

Ik heb dit schooljaar alle bakstenen in mezelf eens van mekaar gehaald, ik heb elke baksteen eens bekeken en besloten welke ik zou bijhouden om opnieuw op te bouwen en welke niet. En net zoals bij mijn eigenlijke huis heb ik het vertrouwen dat mijn nieuwe opbouw krachtiger, steviger en mooier zal zijn, handiger in gebruik, beter passend bij wie ik ben …

En in dat nieuwe huis kan ik weer thee zetten voor diegene die voorbij komt. Ik heb ook een pact gesloten met mezelf: dat ik de kosmos in mezelf nooit laat afpakken door andere mensen en dat ik over die kosmos bij de thee zal praten, zoals ik al jaren doe, omdat dat is wie ik ben. Ik heb de kosmos nodig om te leven, om te overleven, om het leven lief te hebben, om me thuis te voelen in dit leven… Ik draag hem in mijn beenderen, net zoals eenieder van jullie. Laat me je helpen om die kosmos en zijn magie, zijn symboliek en zijn diepte te ontdekken. Het is niet moeilijk, er is maar 2 cm scheiding gemiddeld tussen de oppervlakte van je huid en je botten.

Kom, we drinken een tasje thee en hebben het erover.

---

EN FRANCAIS

“Elle portait l’univers entier dans ses os, et pourtant, elle préparait du thé pour un ami comme si de rien n’était.”

Une citation inventée, qu’on m’a attribuée. Mes yeux se sont remplis de larmes.
La personne qui me l’avait partagée souriait largement.
« Cette phrase, c’est tout toi », m’a-t-elle dit.

Ce fut une journée étrange. J’avais tant attendu la fin de mes études.
Et quand ce jour est enfin arrivé, j’ai eu l’impression que la fin était déjà passée depuis longtemps.
C’était bien ainsi. Ce n’était plus nécessaire. J’avais la sensation d’avoir accompli une mission de vie.

Un long silence a régné ici – dans ma newsletter, mes ateliers, sur Substack, dans mon écriture.
Cela fait un moment que je ne vous ai pas offert une tasse de thé.
Je lis souvent chez d’autres écrivain·e·s : parfois, le silence s’impose. Peut-être était-ce simplement mon tour.

Il y a bien des travaux en cours dans ma maison, mais cela va plus loin.
Ces rénovations ne sont qu’un miroir symbolique de ce qui s’est transformé en moi cette dernière année.

À la fin de l’année scolaire précédente, une bombe a été posée sous « ma maison ». Ce fut le début d’une démolition profonde et interne.
Je l’avais vue venir, cette bombe, mais je n’en avais pas mesuré l’impact.
Quand un événement réveille d’anciens schémas ou de vieilles blessures, l’explosion est souvent plus violente qu’on ne l’imagine.

La déconstruction a duré une bonne partie de l’année. Elle a fait mal.
J’ai traversé des moments qui m’ont fait perdre le sens de mon travail.

Heureusement, j’étais entourée de personnes qui, elles, continuaient à y croire.
Des personnes qui m’ont accompagnée avec douceur et bienveillance.
J’ai été soutenue d’une manière que je n’aurais jamais pu imaginer.
Et je souhaite à chacun·e d’avoir un tel cercle autour de soi.
Comme le dirait l’une de mes clientes : un cercle de fées, là pour toi.

Cette année, j’ai démonté chaque brique de mon être.
Je les ai examinées une à une, pour choisir celles que je voulais garder et celles que je préférais laisser.
Et tout comme dans ma maison réelle, j’ai confiance : cette reconstruction sera plus forte, plus belle, plus juste, plus fidèle à qui je suis et qui je suis devenue.

Dans cette maison nouvelle, je peux à nouveau offrir du thé à qui passe.
Et j’ai passé un pacte avec moi-même : ne plus jamais laisser qui que ce soit me voler le cosmos que je porte en moi.
Je continuerai à en parler, autour d’une tasse de thé, comme je l’ai toujours fait. Parce que c’est cela, être moi.

J’ai besoin de ce cosmos pour vivre, pour aimer, pour tenir debout, pour me sentir chez moi dans cette vie.
Il est en moi, dans mes os – tout comme en chacun·e de vous.
Laisse-moi t’aider à le retrouver : sa magie, sa symbolique, sa profondeur.
Ce n’est pas si compliqué : il n’y a, en moyenne, que deux centimètres entre la surface de ta peau et tes os.

Viens. Prenons une tasse de thé. Et parlons-en.

---

IN ENGLISH

"She carried the entire cosmos in her bones and yet, made tea for a friend as if it were nothing."

A quote that doesn’t exist, but was once attributed to me.
My eyes filled with tears. The person who shared it with me had a wide smile on her face.
"This line describes you perfectly," she said.

It was a strange day.
I had looked forward to my graduation for so long, and when the day finally came, it felt like the ending had already happened some time ago.
It was okay. It didn’t need to be more than it was.
It felt like I had fulfilled a task of the soul — a life’s assignment.

It’s been quiet here — in my newsletter, my workshops, on Substack, in my writing.
It’s been a while since I last made you tea.
I often read that among other writers and bloggers: that silence comes for us all, sooner or later.
Maybe this time, it was simply my turn.

Yes, my house is under major renovation.
But there’s more to it.
Those physical changes are just a symbolic mirror of what’s been happening inside me over the past year.

At the end of last school year, it felt as if a bomb was placed beneath my “house.” And that was the beginning of a long demolition. I saw the bomb coming, but I didn’t anticipate its impact. That’s what happens when an event touches old wounds, old patterns. The explosion is always bigger than expected.

The tearing down lasted most of the year. And it hurt. I went through things that made me lose sight of the meaning in my work.

Thankfully, I was surrounded by people who still believed in what I do. People who supported me with care and patience. I was held in ways I never thought possible — and I wish that kind of circle for everyone.
As one of my clients would say: a circle of fairies who are there for you.

This school year, I took every brick inside me apart. I examined each one and decided which to keep for rebuilding and which to let go of. And just like with my physical house, I trust that what rises next will be stronger, more solid, more beautiful — more aligned with who I truly am.

And in this new house, I can once again make tea for whoever drops by. I also made a pact with myself: never again to let others take away the cosmos I carry within. And I’ll keep speaking of it — over tea — as I’ve done for years, because that’s who I am.

I need that cosmos to live, to survive, to love life, to feel at home in this world. It lives in my bones, just like it does in yours. Let me help you rediscover it — its magic, its symbolism, its depth.

It’s not far away. On average, there are only two centimeters between the surface of your skin and your bones.

So come in. Let’s drink a cup of tea. And talk about it.